Sylvia Theunissen

We spraken als eerste met Sylvia Theunissen. Sylvia speelt alt-saxofoon bij het Harmonieorkest van Excelsior en woont in Pijnacker. Ze is getrouwd, heeft drie kinderen en werkt in Den Haag als projectmanager bij een woningbouwvereniging.

Sylvia speelt saxofoon sinds januari 2023 en is begonnen bij Excelsior. Ze is lid geworden omdat ze het een goede combinatie vindt om les te hebben en met andere muzikanten te spelen. Nu ze ook daadwerkelijk meespeelt vindt ze het echt fantastisch om met een grote groep muziek te maken. Er wordt ook muziek uitgezocht welke ze niet zelf direct zou uitkiezen en waarvan ze veel leert. 

“En hoe lang heb je dan les gehad voordat je ging meespelen bij Excelsior?” vraagt Patricia. “Ongeveer een half jaar, maar ik heb vroeger tot mijn zestiende orgel gespeeld en het helpt dat ik muzieknoten kan lezen”.  “ En waarom heb je gekozen voor muziek?”. “Nou, de kinderen zijn groot, ik heb meer vrije tijd en dacht: ik wil een leuke hobby anders dan sport (want dat doe ik al) en die het hoofd leegmaakt”.

Sylvia is dus na een lange muzikale pauze begin vorig jaar begonnen met saxofoon leren spelen. Ze vertelt “Het is leuk om muziek te maken en het is vooral leuk om dat in groepsverband te doen. Toen dacht ik dus aan een blaasinstrument en dat werd saxofoon, daar kun je zoveel mee”. Sylvia is bij het aspirantenorkest gestart en sinds een aantal weken speelt ze mee bij het Harmonieorkest. In het begin viel het niet mee maar ze vindt het wel ontzettend leuk. Ze moet nog veel oefenen thuis, maar dat vindt ze een goede aanvulling op de muzieklessen.

Ook vragen we Sylvia hoe ze in aanraking is gekomen met Excelsior. “Ik heb eigenlijk gewoon via internet gezocht en kwam zo bij Excelsior terecht. En dat is wel zo makkelijk. Het is gewoon in het dorp zelf en het is goed bereikbaar”.

Haar eerste optreden was met Kerst. “De muziek was relatief eenvoudig.” vertelt ze. “Het voelde heel fijn, want je hebt natuurlijk ook goede spelers, die houden maat en dan word je vanzelf meegenomen”.  Ze vindt vooral de concerten erg leuk, waaronder Kerstmis, Koningsdag en Bevrijdingsdag. “Het maakt je zo een beetje onderdeel van de gemeenschap. Je hebt een doel, je doet iets leuks en daarna ga je gezellig met de andere muzikanten wat drinken. En het is toch iets bijzonders dat je daar mag zitten en iets doet waar mensen van genieten”.  We vragen als laatste of ze nog iets wil zeggen tegen dorpsgenoten die nog twijfelen of ze lid willen worden van Excelsior. Haar advies is “Kom gewoon een aantal keer proberen. Kom bijvoorbeeld zes keer meedoen en dan weet je hoe het gaat. Geef niet gelijk op. Eerst moet je het ervaren en het gevoel krijgen”.

José Maaskant

Vervolgens spreken we met José Maaskant. José woont in Pijnacker en speelt alt-saxofoon bij het aspirantenorkest van Excelsior.

Toen ze 11 jaar oud was, is ze begonnen met blokfluit spelen na het volgen van een AMV (Algemene Muzikale Vorming) cursus. Daarna stapte ze over op de alt-blokfluit en toen ze later een ander muziekinstrument mocht kiezen heeft ze voor de saxofoon gekozen. José heeft ongeveer drie jaar saxofoonles gehad, waarna de saxofoon in de koffer is blijven zitten.  “Dus je hebt daarna niet meer gespeeld?” vraagt Patricia. “Nou ja, nee, eigenlijk niet. Nog een enkele keer op de middelbare school, maar toen is hij echt de kast ingegaan. Toen ik de PABO opleiding ben gaan doen is de saxofoon nog even tevoorschijn gekomen, maar ik nam geen les meer.” vertelt José.

Maar twee jaar geleden wilde José toch graag weer beginnen. Ze  kende iemand die al eerder bij Excelsior heeft gespeeld en toen werden er voorafgaande aan de zomervakantie een aantal open repetities op de maandagavonden georganiseerd waar je kon komen kijken bij Excelsior. Dat is ze gaan doen en dat beviel erg goed.

“En wat heeft je over de streep getrokken om echt lid te worden hier bij Excelsior?” vragen we vervolgens aan José. “Nou ja, kijken en horen is enthousiast worden. En ik dacht van ja, dit vind ik toch wel heel erg leuk. Ik heb eerst bij het grote orkest mee gespeeld maar dat was wel heel erg pittig om gelijk in te stappen. Dus toen ben ik bij het Aspirantenorkest terechtgekomen en zo weer rustig aan begonnen met het repeteren en oefenen. Dat was leuk!”.

“Was het spannend om weer te beginnen?” vraagt Patricia verder. “Het was wel een beetje spannend, maar ik was gelukkig niet de enige saxofonist, dus we hadden elkaar als steun. Dus af en toe kon ik een beetje smokkelen.” antwoordt José.

In het begin was José nog een beetje huiverig om haar familie uit te nodigen tijdens de concerten maar na een keer of twee, drie, heeft ze gezegd “oké, kom maar dan”. En ze vinden het allemaal hartstikke leuk. “En pakken zij straks ook een muziekinstrument op?” vraagt Patricia. “Mijn dochter speelt nu twee jaar piano. En mijn man speelt gitaar. En mijn zoon is negen, dus die moet eigenlijk nog een instrument kiezen.” We kunnen dus concluderen dat ze een muzikale familie heeft waar muziek een dagelijks onderdeel is van hun leven.

Wat José erg bijzonder vond was het trio concert dat Excelsior onlangs heeft gegeven. Dit concert met drie verschillende orkesten vond ze heel bijzonder, ook omdat je dan de andere orkesten hoort spelen.

Iets wat ze ook fijn vond is dat het aanmelden bij de muziekvereniging allemaal gemakkelijk geregeld was en dat de lidmaatschapskosten niet zo hoog zijn. Dat maakte de drempel om lid te worden ook heel laag. En die laagdrempeligheid vindt ze echt wel een plus. “Je kan gemakkelijk beginnen met lid te worden, een instrument te huren en dan na een aantal lessen al meespelen in een van de orkesten.“  “En als je nou denkt aan mensen die nog niet weten of ze lid moeten worden van Excelsior. Wat zouden hen over de drempel kunnen trekken” vraagt Patricia. “Het is gewoon hartstikke leuk om met elkaar muziek te maken en om te merken dat muziekstukken steeds makkelijker gaan. In mijn eentje spelen, dan denk ik van, nou, het klinkt. Maar met elkaar is het al snel een feest en dat is ontzettend leuk. Iedereen is welkom hier, van jong tot oud. Het is één grote saamhorigheid. Absoluut. Ja, het is één groot warm bad waar ik in terecht ben gekomen.” vertelt José enthousiast.

John de Wit en Rob de Koning

Tijdens het derde interview zijn John de Wit en Rob de Koning te gast. Zij spelen beiden Euphonium bij Excelsior. Patricia keek naar de naambordjes die verwisseld leken te zijn en vraagt “Wat is er met jullie namen aan de hand?” . “Nou ja, we zijn tegelijkertijd lid geworden en direct gestart binnen het Harmonieorkest. Dezelfde maandagavond in 2007. Op hetzelfde instrument.”reageert Rob. “Sindsdien halen de leden ons steeds door elkaar en wij zelf soms ook” grapt hij.

Voordat Rob ging spelen bij Excelsior, heeft zijn instrument zo’n 15 jaar bij zijn ouders op zolder gestaan. John zijn muzikale sabbatical duurde 12 jaar.  “Maar  hoe zijn jullie dan uiteindelijk toch bij Excelsior terechtgekomen?” vraagt Patricia. John had de muzikale draad weer opgepakt bij de aspiranten in Delft en is via een flyer bij Excelsior terechtgekomen. Rob woonde indertijd in Delfgauw en is op advies van zijn buurman die klarinet speelt eens komen kijken bij Excelsior.

“Was het een spannende stap om hier te beginnen” vraagt Patricia. “Een beetje wel. Je hebt de hele tijd niet gespeeld. Dus even afwachten van: hoe gaat het, lukt het nog, weet je alle combinaties nog te vinden en zo, maar dat ging wel goed” vertelt Rob. 

Evenementen en concerten die er echt voor hen uit springen zijn het grootse Jubileumconcert van Excelsior in 2010. Het was een mooie en heerlijke zomeravond met veel publiek op een vol Raadhuisplein. En natuurlijk het Maestro-concert in het Stanislascollege met bekende deelnemers uit het dorp. Ook kijken ze met veel plezier terug naar alle verenigingsweekenden, waaronder die naar naar Texel, die Excelsior met enige regelmaat organiseert. “Die weekenden waren altijd ontzettend leuk.”  “Hebben jullie nog tips voor mensen die graag lid willen worden van Excelsior, maar nog twijfelen” vraagt Patricia tot slot. “Kom gewoon meespelen. Want het is, naast dat het leuk is om met elkaar muziek te maken, ook gewoon een hele sociale club.”

Wendy Kuipers

Daarna spreken we met Wendy Kuipers, woonachtig in Berkel en Rodenrijs. Wendy is sinds een paar maanden lid van onze vereniging en speelt al 34 jaar dwarsfluit . Ze is begonnen op haar dertiende. Hiervoor is ze lid geweest van een orkest in Bodegraven waar ze toen woonde, maar die vereniging stopte op een gegeven moment als gevolg van een teruglopend ledental. Vervolgens heeft ze nog een tijdje in een klarinet- en dwarsluitensemble gespeeld, maar dat was toch echt wel heel anders, dus daar is ze mee gestopt. In de tussentijd is Wendy verhuisd en een paar jaar terug begon het weer een beetje te kriebelen en dacht ze van “ja, ik wil weer lekker met muziek aan de slag.” En zo is ze hier bij Excelsior gekomen .

“Hoe lang heb je dan niet gespeeld voordat je hier kwam?” wilt Patricia weten.  “Ik denk toch wel een jaartje of 15 dat ik echt niet meer heb gespeeld.” antwoordt Wendy. Ze vond het niet moeilijk om er weer in te komen.  “Het ging eigenlijk vanzelf. Het was meer mijn fluit die er niet meer zo mooi uit zag na al die jaren, maar goed. Ik heb ook een paar weken geleden een nieuwe fluit gekocht die gewoon even wat beter is. Maar na dertig jaar mag dat wel. Maar verder, je rolt er eigenlijk weer zo in. Noten lezen kan je net als fietsen, zeg maar. Je pakt het weer op en je gaat weer verder”.

De vereniging ziet ze als een kopie van de vereniging waar ze vroeger lid van was. Ook voor wat betreft de samenstelling en soort mensen. Ze vindt de mensen bijzonder vriendelijk. Allemaal echt aardig. Ze kwamen naar me toe en stelden zich voor.  Ze voelde zich echt wel thuis hier en had ook niet de behoefte om nog ergens anders te gaan kijken om te vergelijken, of dat ze het daar misschien leuker vond.

Ze heeft al een aantal concerten meegemaakt waaronder het optreden tijdens de  Dodenherdenking, Bevrijdingsdag en onlangs op 6 juli de pop-up concerten in twee winkelcentra in Pijnacker.  Wendy rondt het interview af met een advies: “Kom gewoon eens een keer kijken. Mensen zijn hartstikke aardig, je voelt je echt gelijk thuis en probeer gewoon een keer mee te doen en dan word je er wel vanzelf weer in mee gezogen en dan blijf je vast en zeker lid”.